Sociale
isolatie, je hoort niet anders, er is geen ontkomen aan, iedereen heeft het
erover, het is binnen en buiten je; je wordt erdoor overspoeld. Maar voor mij
is het een situatie die ik al lang ken. Wat deed het met me en wat heb ik ermee
gedaan?
Door
twee chronische aandoeningen ben ik inmiddels twintig jaar niet meer in het
betaalde arbeidsproces. Een spierskeletaandoening; RSI, beperkt me in mijn
bewegingsmogelijkheden. Mijn laatste aandoening, een chemische allergie, maakt
dat ik niet meer in allerlei ruimtes kan verblijven. Mijn leven is hierdoor
steeds beperkter geworden. Ik leef in een mate van sociale isolatie.
Nieuwsgierig
Toen
de sociale isolatie zich in Nederland en zelfs bijna de hele wereld aandiende,
was ik eigenlijk heel verrast. Voor mij was deze mate van beperking niet zo ernstig. Nee hoor, het kon nog veel erger. Nieuwsgierig keek ik naar hoe ‘de
gezonde medemens’ het er vanaf bracht. Ik zag allerlei strategieën langskomen.
Angst en vermijding, of juist ontkenning en gewoon doorgaan met wat je deed.
Denken dat thuis zitten vakantie is, of dat je in de hel bent beland. Heel
creatief allerlei alternatieven bedenken, bezigheidstherapie, het hele huis
opruimen, eindelijk doen waar je nooit tijd voor had. Of ineens tot jezelf
komen en je in Zenactiviteiten onderdompelen.
Een
moment van reset
Maar
hoe je het ook wendt of keert; op een gegeven moment ontkom je niet aan de
realisering dat je gevangen zit. Je zit vast en je kunt er niet uit. Een pas op
de plaats maken is hoe dan ook een moment van reset. Je zult stilstaan bij
alles wat je deed, de waarde en het nut daarvan. Je gaat het nodige evalueren
en zult jezelf zeker tegenkomen. Je zult ook plannen maken voor wat je hierna
anders wilt. Maar tegelijkertijd weet je niet of het ‘hierna’ niet
onherroepelijk anders wordt dan het ‘hiervoor’. Er knaagt onzekerheid.
Wat
deed het met mij, sociale isolatie? Het heeft het slechtste en het beste in me
naar boven gebracht. Van het heel hard werken aan herstel en goed vooruit
komen, naar pure wanhoop bij de volgende tegenslag en geen zin meer hebben om
er nog maar wat dan ook aan te doen. Ik ontdekte dat ik niet meer helemaal meedeed
en me ook eenzaam voelde. Het heeft me inventief gemaakt, telkens naar
oplossingen doen zoeken. Vaak slaagde ik daar ook in, soms ook niet. Ik bleef
me, binnen mijn mogelijkheden verder ontwikkelen.
Mezelf
beter leren kennen
Ook
heb ik mezelf steeds beter leren kennen. Wie was ik eigenlijk, hoe zat ik in
elkaar? Wat deed ik verkeerd, wat deed ik goed? Maar de laatste jaren ben ik steeds meer op zoek
gegaan naar: wat kan ik ermee doen? Hoe kan ik van vechten en hard werken naar
een coping die me meer energie, ontspanning en plezier oplevert?
Het
grotere plaatje
Wat
was voor mij nu de belangrijkste strategie om erdoorheen te komen en om door te
gaan? Door deze hele situatie ben ik daarover na gaan denken. Wat ik eigenlijk
altijd ben blijven doen, is focus houden. Ik had een bepaald verlangen en bleef
dat door alle beslommeringen heen in het oog houden. Een soort boven de materie
zwevend doel en ijkpunt. En tot nu toe is het me ook altijd gelukt om dat doel
te bereiken. Het maakte dat ik het grotere plaatje bleef zien op het moment dat
de vervelende details het dreigden over te nemen.
Mindset
En
die ‘gevangenis’, zit die niet eigenlijk in je hoofd? Ik heb een man gezien met
het locked-in-syndroom, die compleet gelukkig was. Met zijn ogen kon hij nog
een computer besturen en schilderijen maken. Los van alle aanpassingsproblemen,
het omgaan met onzekerheid, eenzaamheid, pijn, acceptatie- en rouwprocessen.
Uiteindelijk komt het aan op een mindset. Want in het ‘gewone’ leven kun je ook
gevangen zitten; in je opleiding, je baan, je familie, je relatie.
Focus
houden. Is dit een advies voor anderen? Misschien een vorm van inspiratie. Wat
voor de een werkt, werkt niet altijd voor de ander. Maar het is wel de manier
om boven de materie te blijven staan en je niet volledig te laten meeslepen
door omstandigheden en emoties.
Dus voor
nu, blijf gezond; blijf fit, blijf trainen -lichaam en geest- en houd focus...
