Een van de redenen voor het maken van een grote verandering
in je leven is het bereiken van een mijlpaal. Voor mij was dat
vijftig worden. Je kunt dan vanzelfsprekend meer terugkijken dan vooruit en daarom voelde
ik de behoefte om een aantal zaken eens goed op een rijtje te zetten. Hoe was
ik hier gekomen, wat had ik niet meer nodig, liever niet meegemaakt, waar had
ik spijt van? En natuurlijk: wat had ik tot nu toe neergezet, waar was ik
blij van geworden en trots op? Maar bovenal: wat wilde ik met de tijd die nog
voor me ligt? Het is een meer overzichtelijke periode dan wanneer je nog gaat starten, dus je kunt de keuzes ook wat scherper maken. Waar heb ik behoefte aan en
vooral, wat heb ik te geven?
"Wat heb je te geven?". Die laatste vraag hoorde ik vorig
voorjaar op een voorlichtingsdag voor een opleiding, in mijn zoektocht naar
‘wat nu’? Door deze vraag, kantelde voor mij ineens het perspectief. In
plaats van ´wat heb ik nodig, wat moet ik nog leren, hoeveel diploma´s wil ik
nog halen?`, werd het: ‘wat kan ik anderen bieden, waarin kan ik het verschil
maken, wat is mijn unique selling point?’. Inmiddels klopt deze benadering ook
wel bij mijn leeftijd. Hoe kon ik, met alle ervaring die ik op de verschillende
vlakken had opgedaan een stap verder zetten en dit omvormen in een soort
adviesmodel?
Ik had al een tijdje met de gedachte zitten spelen om coach
te worden. Maar ja, wat voor een coach, voor welke doelgroep, vanuit wat voor
een soort opleiding? En zijn er niet al zoveel coaches? Vanuit mijn nieuw
bereikte inzichten besloot ik naar een aantal opleidingen te gaan kijken en nu
niet eens vanuit mijn ratio en hoofd te beslissen, maar meer op basis van
gevoel en intuïtie.
Het werd een interessante reis. Bij de eerste opleiding kon
ik er voor kiezen om ‘gelukkig’ te worden. Dit proces zou ik dan eerst
zelf doorlopen en daarna kon ik anderen gelukkig gaan maken. Nou word ik van
´geluk is een keuze´ altijd meteen een beetje kriegelig, dus bij deze
benadering ging ik in de weerstand. Niet doen, zei mijn onderbuik.
In het oriënterende gesprek bij de tweede opleiding kreeg ik
als feedback: “Je bent niet in contact, je praat maar door, het zou zo nog een
uur kunnen duren en ik zou hier net zo goed niet kunnen zitten”. Toen ik buiten
stond werd ik ineens boos. ´Wat dacht die snuiter wel, ja ja, het
confrontatiemodel, nou die gingen we dus mooi niet doen´.
Wat heb ik te geven? Van die vraag werd ik blij. Daar voelde
ik een uitnodiging en een uitdaging. Dus het werd de coachopleiding bij
Sonnevelt. En de juf die me bij de open dag uitnodigde, is nu ook echt mijn juf
geworden!
Op mijn 50e heb ik mezelf een opleiding cadeau
gedaan. En op mijn 51e doe ik mezelf een Blog cadeau. Voor de mensen die mij nog
niet kennen; dit is mijn tweede Blog. In ‘Een jaar lang ontspannen’ had ik al
aangekondigd dat ik een volgende Blog zou starten. Ik ben al een tijdje bezig
met schrijven en ben er in mijn vorige Blog achter gekomen dat regelmatig
schrijven me helpt om mijn gedachten te ordenen, een focus te krijgen en me te
helpen in mijn ontwikkeling. Ik word ik in dit proces bijgestaan door schrijfcoach Barbara Trappenburg van Schrijflabklas.
Dus welkom op mijn nieuwe Blog! Ik hoop dat je me blijft
volgen en je reactie geeft of contact opneemt als je een vraag hebt. Hier
rechts is een knop om je te abonneren op mijn Blog.
