12-juli 2022
😸😹😺😻😼😽😾😿🙀
In de film ‘Smoke’ en het vervolg ‘Blue in the face’, maakt Harvey Keitel elke dag dezelfde foto op een straathoek in New York. Zomaar. De afgelopen weken ging ik elke dag naar Blue, de Blauwe Rus van de buurvrouw die op vakantie was.
Blue is een zeer
nieuwsgierige, ondernemende kat. De eerste dag van onze ontmoeting draaide hij
mauwend om me heen, maar keek nog de kat uit de boom. Maar met de dag kwam hij
dichterbij. Na een dag liet hij zich aaien; eerst op de kop, na een paar dagen de
rug, toen kwam hij op schoot, mocht ik de buik aaien en kwam hij zelfs in mijn
nek liggen.
Got you!
Er was mij verteld
dat hij van spelen hield. In het begin volgde Blue stoïcijns mijn pogingen om
met een veer aan een touwtje door de kamer te springen. Maar net toen ik na
twee dagen dacht dat er geen eer meer aan te behalen was, verraste de blauwe
kater mij met een bliksemaanval: ‘got you!’. Daarna ging het van ‘zoek de muis onder
het kussen’, wilde achtervolgingen achter het veertje aan tot verstoppertje en
’ren door de tunnel’. Ook ik strooide ik op elke traptrede nog wat snoepjes voor
enig zoek- en kauwplezier tijdens mijn afwezigheid. Gaandeweg kwam er meer te
ontspanning in het dier. Hij begon te wennen aan mijn bezoekjes en zodra ik de
sleutel in het slot stak, kwam hij de trap afrennen om luid mauwend mee naar de
keuken te dribbelen.
Met steeds meer
plezier ging ik naar het huis van de buurvrouw. Het was gewoon gezellig met
Blue. Ik deed daar eigenlijk niks, niks voor mezelf. Er was geen hoger doel. De
kater bepaalde wat we deden, ik liet het gewoon op me af komen. En terwijl ik
daar zo zat met Blue, dacht ik ineens aan die film, aan het iets doen zonder
ogenschijnlijk doel. Elke dag dezelfde foto maken. Wat is daar nou spannend aan?
Totdat je de kleine details ziet, de verschillen, mensen die langskomen, hun
kleding, hun uitdrukking, de sfeer, het weer, het stadsbeeld. Observeren om het
observeren.
Ben ik er al?
Het was heel ontspannen,
gewoon er zijn, lekker rustig met een kat knuffelen en spelen. Geloof me, ik
heb me op allerlei cursussen een ongeluk zitten te ontspannen. Mindfulness,
Zelfcompassie, Yoga, Tai Chi, ademhalingsoefeningen. Alles met het doel om
enorm te gaan ontspannen. Op het punt af dat ik dacht: ‘ben ik er al, is het
gelukt, ben ik nu ontspannen?’ Het ontspannen als doel…
Want zo is ons
leven tegenwoordig. Alles is zo geregeld dat we zelfs het ontspannen inplannen.
Een beetje lanterfanten en leuke verhaaltjes schrijven, wat mooie foto’s maken,
omdat je er zin in hebt, is er niet meer bij. Wanneer ontspan je eigenlijk echt?
Op vakantie, als je een praatje maakt, een wandeling, bij leuke afspraak? Of als
je met koffie drinken in je tuintje naar de bijen zit te kijken?
De kunst van het
niets doen is de kunst van het ontspannen zonder doel. Dan ontstaat er ruimte voor
ideeën, ingevingen, plannen. Zoals het plan om na lange tijd weer mijn Blog te
gaan schrijven. Wat fijn! Leve het ‘niets’ doen! Met dank aan Blue!
Ik wens jullie een fijne vakantie toe met vooral veel ‘niets’ of iets zonder doel….
😸😹😺😻😼😽😾😿🙀
